Eric van der Ven

Eric Mehdi van der Ven is een geboren en getogen Antwerpse Vlaming met Marokkaanse roots. Hij studeerde af aan de Universiteit Antwerpen als politiek historicus, met specialisatie in de institutionele en politieke geschiedenis van de 19de en 20ste eeuw. Zijn diepgaande interesse in de rijke geschiedenis van de Vlaamse Beweging vormt tevens zijn specialiteit. Eric heeft zich voornamelijk gericht op onderzoek binnen dit domein; zijn thesis behandelde de politieke rol van vrouwenemancipatie binnen de Volksunie, en hoe deze bijdroeg aan het succes van de partij.

Na de overwinning van de N-VA bij de lokale verkiezingen van 2012 begon de toen nog zeer jonge Eric interesse te tonen in de partij, vooral vanwege zijn kritische kijk op het falen van de politieke instellingen binnen België. Het groeiende ongenoegen en de toenemende tegenstellingen tussen Vlamingen en Walen over hoe de economie en vooral de politiek moest functioneren, wekten zijn interesse. Vanaf dat moment zag hij de N-VA als een veelbelovende toekomst voor Vlaanderen. Tijdens zijn studententijd sloot Eric zich aan bij Jong N-VAStuant, opgericht door een van zijn beste vrienden, Lenn De Cleene. Hier vond hij medestanders in zijn politieke overtuigingen.

Eric's politiek-filosofisch denkbeeld is gevormd door een breed begrip van cultuur, een term die voor hem niet enkel verwijst naar kunst en tradities, maar die alles omvat wat mensen in een gemeenschap bindt. Cultuur is voor Eric de drijvende kracht achter maatschappelijke verandering, de manier waarop mensen zich organiseren, hoe ze met elkaar omgaan en wat hen bindt als samenleving. Dit begrip van cultuur vormt de basis voor zijn politieke filosofie en zijn keuze voor de N-VA als Vlaamsgezinde gemeenschapspartij.

De Belgische cultuur en gemeenschap missen volgens Eric iets fundamenteels: een gedeelde identiteit, die het hart van de cultuur vormt, inclusief de taal, die voor hem synoniem is met cultuur zelf. Het falen van België op meerdere vlakken is dan ook te herleiden tot de ondermijning van deze gemeenschappelijke cultuur. Dit gebrek aan een gedeelde cultuur en identiteit is voor hem het diepere probleem van de Belgische staat, wat zich uitstrekt in zowel politieke als maatschappelijke crises.

Eric ontwikkelde zijn politiek-filosofisch denkbeeld vanuit een intellectuele basis die sterk gericht is op de cultuur als fundament voor maatschappij en politiek. Dit leidde hem tot een moderne vorm van conservatisme. Dit conservatisme houdt in dat het gemeenschapsgevoel hersteld moet worden, waarbij een cultuur van verantwoordelijk burgerschap en collectieve waarden centraal staat. Hij gelooft in een krachtige, maar beperkte overheid, die zich richt op haar kerntaken — zoals veiligheid, justitie, defensie, onderwijs en sociale bescherming — zonder de maatschappij te verstikken. Hoewel middenveldorganisaties een belangrijke rol spelen als historische structuren in onze samenleving, moeten zij geen machtspositie innemen die het democratische beleid of de vrijheid van individuen en gemeenschappen ondermijnt.

Belangrijke thema’s voor Eric zijn dan ook burgerzin, identiteit en gemeenschapsdenken. Hij streeft ernaar deze concepten te verweven in zijn politieke en historische betogen, met als doel een weloverwogen bijdrage te leveren aan het publieke debat en de maatschappelijke ontwikkeling van Vlaanderen. Zijn betrokkenheid bij Jong N-VA in Antwerpen en zijn activiteiten als opiniërend historicus getuigen van zijn streven naar een actieve rol in het politieke en maatschappelijke leven van Vlaanderen.

Momenteel vervult hij met toewijding zijn functie als kabinetsmedewerker van Antwerps waarnemend burgemeester Els van Doesburg, waarbij hij zich inzet voor de verdere ontwikkeling en groei van de stad Antwerpen.